سگ‌های ولگرد؛ قصه پرغصه ای که پایانی ندارد/ نوشتاری از عبدالحمید گل افشان

کارون نیوز _ عبدالحمید گل‌افشان :  درنگی بر معضل دیرینه حیوانات بدون صاحب در شهرهای خوزستان 

تراژدی دردناک مرگ کودک نه‌ساله مسجدسلیمانی بر اثر گزش سگ‌های ولگرد، زنگ خطری است که مدت‌هاست به صدا درآمده است.

 این حادثه غم‌انگیز تنها نمونه‌ای از موارد مشابه است که هر ساله در استان خوزستان رخ می‌دهد و خانواده‌های بسیاری را داغدار می‌کند. 

سگ‌های ولگرد که روزگاری تنها مزاحمان خیابان‌ها بودند، اکنون به تهدیدی جدی برای جان و سلامت شهروندان تبدیل شده‌اند.

 نقدی بر سخنان مسئولان: 

رئیس مرکز بهداشت خوزستان با اشاره به روند افزایشی موارد حیوان‌گزیدگی در استان، نسبت به خطر جدی شیوع بیماری کشنده هاری هشدار داده است.

اما باید پرسید آیا تنها هشدار دادن و سخنرانی کردن کافی است؟

 آیا خانواده کودک از دست رفته مسجدسلیمانی نیز با این هشدارها آرامش می‌یابند؟ 

به راستی چرا پس از این همه هشدارهای مکرر، شاهد اقدام عملی و مؤثری نیستیم؟

چرا جمعیت سگ‌های ولگرد روز به روز در حال افزایش است و هیچ نهاد و ارگانی خود را مسئول این معضل نمی‌داند؟

 مسئولیت نهادهای ذی‌ربط:

بر اساس قوانین و مقررات جاری کشور، جمع‌آوری و ساماندهی سگ‌های ولگرد بر عهده نهادهای زیر است:

شهرداری‌ها به عنوان متولی اصلی امور شهری.

دهیاری‌ها در مناطق روستایی و حاشیه‌ای.

بخشداری‌ها در سطح بخش‌های مختلف.

اداره دامپزشکی در زمینه واکسیناسیون و کنترل بیماری‌ها.

دانشگاه علوم پزشکی در زمینه پیشگیری و درمان بیماری‌های مشترک.

 چرا قانون‌گذاری لازم است؟ 

این پرسش اساسی وجود دارد که چرا دادستانی به همراه شهرداری و کلانتری‌ها قانونی وضع نمی‌کنند که سگ‌گردانی در شهرها و پارک‌ها ممنوع اعلام شود؟ پارک‌ها که باید مأمنی برای آرامش و تفریح خانواده‌ها باشند، اکنون به محلی ناامن تبدیل شده‌اند.

 راهکارهای پیش‌رو: 

تدوین و اجرای مقررات سخت‌گیرانه برای ممنوعیت سگ‌گردانی در اماکن عمومی.

ایجاد پناهگاه‌های استاندارد برای اسکان و نگهداری سگ‌های بدون صاحب.

اجرای برنامه‌های منظم واکسیناسیون و عقیم‌سازی .

آموزش شهروندان و افزایش آگاهی عمومی درباره خطرات تغذیه سگ‌های ولگرد.

بهبود سیستم جمع‌آوری و دفع زباله‌ها برای کاهش منابع غذایی سگ‌ها.

 به اعتقاد نگارنده معضل سگ‌های ولگرد دیگر یک موضوع حاشیه‌ای نیست، بلکه مسئله‌ای امنیتی و بهداشتی است که نیازمند عزمی جدی و هماهنگی بین تمامی نهادهای مسئول است.

کودکان ما حق دارند در محیطی امن و بدون ترس از حمله حیوانات رشد کنند. 

خانواده‌ها حق دارند بدون دغدغه در پارک‌ها و معابر عمومی تردد کنند. اکنون زمان آن رسیده که به جای شعار و وعده، شاهد اقدام عملی و برنامه‌ریزی دقیق برای حل این معضل باشیم .