فریاد خاموش قربانیان جاده مرگ ؛ ۲۰ سال انتظار برای تکمیل ، ده‌ها سال عزاداری برای قربانیان / محمد رضایی میرقائد

کارون نیوز _ جاده‌های ارتباطی از مهم‌ترین موضوعاتی هستند که مستقیماً با شهروندان در ارتباطند. گستردگی مسیر، ناهمواری‌های میان‌راه، وسایل نقلیه و میزان دقت راننده، همگی از علل خسارات مالی و جانی هستند که به مردم وارد می‌شود.

یکی از معضلات نزدیک به دو دههٔ اهالی شمال خوزستان (شهرستان مسجدسلیمان)، احداث جادهٔ میانبری است که به شعاری برای رخدادهای انتخاباتی عده‌ای و کابوسی برای مردمان این دیار تبدیل شده است.

در مهرماه سال جاری، خبری در فضای مجازی دست‌به‌دست شد مبنی بر جان‌باختن پدر و دو دخترش در این مسیر. این حادثهٔ دردناک، بار دیگر نام «جادهٔ مرگ» را بر سر زبان‌ها انداخت. واقفیم که تلخی این خبر، نه اولین بود و نه آخرین خواهد بود.

گویی مسیر اهواز به مسجدسلیمان را حمامی از خون فرا گرفته است و مسافرانی که قصد آمدن به این شهر یا رفتن از مسجدسلیمان به مرکز استان را دارند، باید کفن خود را همراه داشته باشند.

از زمان کلنگ‌زنی جادهٔ میانبر، نزدیک به دو دهه است که مردم شهرستان‌های مسجدسلیمان، لالی و اندیکا که مسیر اصلی‌شان به مرکز استان از این جاده است، چشم به تکمیل و افتتاح آن دوخته‌اند؛ چشمانی که سال‌هاست با اشک و آه، منتظر بازگشت دوبارهٔ عزیزانی هستند که در این جاده از بین رفته‌اند.

بالا رفتن آمار کشته‌شدگان در این راه، نگرانی‌های شهروندان و فعالان اجتماعی و سیاسی را دوچندان کرده است. گویی جان‌سپردن در جادهٔ مذکور، عادی شده و این راه ارتباطی، پیوندی تنگاتنگ با مرگ یافته است.

از نمایندهٔ عالی دولت، آقای موالی زاده  استاندار خوزستان، و آقای دکتر جباری، نمایندهٔ مردم مسجدسلیمان در مجلس شورای اسلامی، مطالبه می‌کنیم که وزیر راه و شهرسازی را دعوت کنند و از «جادهٔ مرگ» عبورش دهند تا دل‌آزردگی و پریشانی ساکنان شهر اولین‌ها را از نزدیک مشاهده نماید؛ شاید که چاره‌ای اندیشیده شود.

وزارت نفت در عمل به فعالیت‌های عام‌المنفعه و اجتماعی‌اش مربوط به پایتخت نفتی خاورمیانه، دچار کوتاهی است. حال باید دید این کم‌توجهی مستقیماً متوجه وزارتخانه است یا ناشی از کم‌تحرکی مسئولان محلی و استانی بوده است .

هرچه هست اما آرامش روانی  و اعتماد  مردم را نشانه رفته و  باید در نظر داشت که تکمیل و راه‌اندازی جادهٔ میانبر، یک مطالبهٔ عمومی است که نیازمند پشتیبانی و استحکام از درون استان و استفاده از ظرفیت‌های ملی است.