معجزه وحدت؛ از مقاومت ۴۰ روزه تا آزادی خرمشهر/ نوشتاری از عباس شمس

کارون نیوز _ صدام حسین، رئیس‌جمهور بعثی عراق، با بهانه‌جویی دربارهٔ قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر در مورد خط مرزی اروند، و با پشتیبانی بیش از سی کشور شرق و غرب، در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ به ایران حمله کرد. البته چند ماه پیش ‌از آغاز جنگ، درگیری‌های پراکنده‌ای بین نیروهای مرزی دو کشور رخ داده بود.

زمانی که حملهٔ گستردهٔ رژیم بعث عراق آغاز شد، ایران تازه انقلاب کرده بود؛ ارتش به دلیل فرار فرماندهان عالی‌رتبه تا حد زیادی متلاشی شده بود، سپاه پاسداران نهادی نوپا و تنها ۱۶ ماهه بود، بسیج نیز حدود ده ماه از تشکیل آن می‌گذشت و ابوالحسن بنی‌صدر ملعون در مقام ریاست‌جمهوری بود.

در چنین شرایطی، صدام مغرور و شادمان، با تکیه بر پشتیبانی ابرقدرت‌ها ادعا کرد که در عرض سه روز خوزستان را تصرف و در مدت یک هفته جمهوری اسلامی را شکست خواهد داد. در آن مقطع، تقسیم‌بندی جهان به شرق و غرب معنای چندانی نداشت؛ بلکه تقریباً تمام دنیای کفر در مقابل جمهوری اسلامی ایران صف‌آرایی کرده بودند: آمریکا، چین، شوروی، آلمان، انگلیس، فرانسه، بلژیک و کشورهای عربی و آفریقایی.

 

با این حال، صدام پس از حمله در ۳۱ شهریور، حدود ۴۰ روز در پشت دروازه‌های خرمشهر متوقف ماند و بنابراین، از همان ابتدا خواب‌وخیال‌هایش به واقعیت نپیوست.

 

پس از سقوط خرمشهر، بنی‌صدر که از سوی امام خمینی به فرماندهی کل قوا منصوب شده بود با این تز اشتباه که «زمین می‌دهیم تا زمان بگیریم»، اجازه پیشروی بیشتر به دشمن را داد. دشمن با تصرف سوسنگرد، هویزه و حمیدیه (شهرهای مرزی) تا نزدیکی‌های اهواز پیش آمد و هزاران کیلومتر از خاک خوزستان تا ایلام را به اشغال خود درآورد.

 

از آنجا که بنی‌صدر از سازمان منافقین خط می‌گرفت، اعتقادی به سپاه پاسداران نداشت و اجازه هیچ اقدام مستقلی را به آن نمی‌داد. حتی به فرماندهان ارشد ارتش دستور داده بود که «یک فشنگ هم به سپاه ندهید». تا اینکه به لطف خداوند، نقشه‌های او افشا شد و مجلس شورای اسلامی در خرداد ۱۳۶۰ رأی به عدم کفایت سیاسی او داد.

 

با برکناری بنی‌صدر و پس از شهادت شهید رجایی و انتخاب مقام معظّم رهبری (آیت‌الله خامنه‌ای) در آن زمان به ریاست جمهوری و نیز انتصاب حاج محسن رضایی از سوی امام خمینی به فرماندهی کل سپاه، نیروهای مسلح جان تازه‌ای گرفتند. همکاری سپاه و ارتش گسترش یافت و با حضور شهید عزیز صیادشیرازی در مقام فرماندهی نیروی زمینی ارتش، قرارگاه مشترک خاتم‌الانبیاء تشکیل شد. یکی پس از دیگری، عملیات‌های بزرگ نظامی مانند فتح‌المبین، والفجر، طریق‌القدس و بیت‌المقدس به اجرا درآمدند تا اینکه سرانجام پس از ۹ ماه، دشمن بعثی به مرزهای بین المللی عقب رانده شد و اوج این آزادسازی‌ها، آزادی خرمشهر در سوم خرداد ۱۳۶۱ بود.

پس از آن، نیروهای مسلح ایران با انجام عملیات‌های بزرگی مانند خیبر، بدر و والفجر ۸ تلاش کردند تا وارد خاک عراق شوند. آنچه در دفاع مقدس ما را به اهدافمان رساند، قبل از آموزش‌های نظامی یا تجهیزات، رهبری حضرت امام، ایمان، اعتقاد راسخ، وحدت و انسجام ملی بود؛ مردمی که با تمام وجود از رزمندگان پشتیبانی می‌کردند. مطابق آیه قرآن «وجاهدوا بأموالهم و أنفسهم»، هم فرزندان خود را به جبهه می‌فرستادند و هم کمک‌های نقدی و غیرنقدی ارائه می‌دادند.

 

رزمندگانی که با آموزش‌های ۱۵ روزه، تمام معادلات نظامی دنیا را بر هم زدند و در عملیات والفجر ۸ با عبور از اروند خروشان و فتح شهر فاو، دشمن را مات و مبهوت کردند. همان‌گونه که امام علی (ع) فرموده‌اند: رزمندگان ما کوتاهی شمشیر را با بلندی گام‌هایشان جبران کردند. (از نظر نظامی، هیچ تناسبی بین ما و نیروهای بعثی وجود نداشت)

و پس از هشت سال دفاع مقدس، آنان اجازه ندادند حتی وجبی از خاک میهن عزیزمان در دست دشمن تا بن‌دندان مسلح باقی بماند.

در جنگ ۱۲ روزه با رژیم صهیونیستی نیز مردم همان وحدت ملی را به نمایش گذاشتند. برخلاف محاسبات دشمن – که گمان می‌کرد به دلیل مشکلات داخلی، مردم با رژیم صهیونیستی همراهی کنند – مردم با تمام قوا از نیروهای مسلح حمایت کردند. در دومین روز جنگ، در حالی که شهروندان رژیم صهیونیستی در پناهگاه‌ها به سر می‌بردند، مردم ایران در سراسر کشور در خیابان‌ها حاضر شده و جشن غدیر را برگزار کردند. با وجود مشکلات معیشتی و تنگناهای اقتصادی، اجازه ندادند دشمن از این شرایط سوءاستفاده کند.

امروز نیز دولتمردان باید با تمام توان برای حل مشکلات مردم عزیز، صبور و نجیب – از جمله معضلات اشتغال، مسکن و تورم – بکوشند. چرا که مردم، پشتوانه عظیم جمهوری اسلامی ایران هستند و این انسجام و وحدت ملی باید همواره پاس داشته شود.