شهید غلامرضا کریمی ؛ از خط زیبای زندگی تا شهادت

به نام خدا  

کارون نیوز _ شهید غلامرضا کریمی چهره‌ای معصوم، شاداب و همیشه خندان داشت. معمولاً لباس‌های روشن می‌پوشید و بیشتر اوقات، پیراهن سفید مایل به کرمی بر تن داشت که از روی شلوارش آویزان بود. چهره دوست‌داشتنی‌اش در زمستان‌ها با کلاه کاموایی سبز رنگی که بر سر می‌نهاد، جلوه‌ای خاص پیدا می‌کرد. انسانی متدیّن، با صفا و مهربان بود و برای عبادت و آمادگی روحی جهت حضور در محضر پروردگار اهمیت ویژه‌ای قائل می‌شد. وضویش طولانی و با دقت بود و به تمام اعضایی که در وضو شسته می‌شدند، توجهی ویژه داشت. احکام دینی را به خوبی می‌دانست و به آن‌ها عمل می‌کرد.  

با تواضع و فروتنی راه می‌رفت و آرامش، همواره همراه او بود. بوی عطرش فضای اطراف را معطر می‌ساخت. اخلاق و رفتار نیکویش در میان جوانان مسجد و محله زبانزد همه بود.  

فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی: 

خط زیبایی داشت و پارچه‌نوشته‌های مسجد و پایگاه را فی‌سبیل‌الله می‌نوشت. بسیار متواضع و از خودگذشته بود. حتی در نیمه‌شب‌ها و تاریکی شب، به فکر تمیز کردن و جفت‌کردن کفش‌های نمازگزاران و همرزمانش بود و پس از آن، خود را برای نماز شب آماده می‌کرد.  

او متولد سال ۱۳۴۳ و فرزند مشهدی امیر کریمی بود. دوران ابتدایی و راهنمایی را در مدارس اتحاد (ثریا سابق) و ۲۲ بهمن گذراند و دیپلم خود را از دبیرستان شهید داریوش محمدی دریافت کرد. با آغاز جنگ تحمیلی و تشکیل پایگاه‌های مردمی در سال‌های ۱۳۵۸-۱۳۵۹، به عضویت پایگاه حمزه مسجد صاحب‌الزمان (عج) درآمد. ابتدا مسئولیت پیگیری امور نوجوانان (سپاه قدس) را بر عهده گرفت و سپس به‌عنوان مسئول تبلیغات و فرمانده پایگاه فعالیت کرد. بسیاری از نوجوانان آن دوران تحت تأثیر شخصیت او به مسجد جذب شدند، آموزش دیدند و وارد عرصه‌های مختلف اجتماعی گردیدند.  

صفات اخلاقی و معنوی:  

غلامرضا مانند بارانی آرام، لطیف و با صفا بود. گردنش همیشه کمی خمیده بود، گویی به همه عالم بدهکار است و همیشه در تلاش برای انجام کارهای نیک. گاه خطاطی می‌کرد، گاه به آموزش احکام می‌پرداخت، گاه موعظه می‌کرد و گاه درس عقاید می‌داد. مربی‌ای دلسوز و شنونده‌ای خوب بود. مقیّد به نماز اول وقت بود و پیش از اذان، آستین‌هایش را برای نماز آماده می‌کرد. همواره با وضو و ذاکر بود و برای دعاهای توسل، کمیل و شرکت در مراسم دعای ندبه (که هر جمعه صبح در مسجد صاحب‌الزمان (عج) برگزار می‌شد) اهمیت ویژه‌ای قائل می‌شد. جوانی خوش‌بین بود که خداوند به او درک و فهمی والا عطا کرده بود.  

حاج‌آقای سمتی، پیش‌نماز مسجد صاحب‌الزمان (عج) در اوایل انقلاب، همواره می‌گفت: «پلاکاردهای پایگاه حمزه از محتوای غنی‌ای برخوردارند.» این امتیاز، مرهون انتخاب هوشمندانه مطالب و خط زیبای شهید کریمی بود.  

علاقه به خانواده:

او عاشق خانواده بود. پدر و مادری ساده‌دل و باایمان داشت که سال‌ها پس از شهادتش، مادرش در خواب با او دیدار می‌کرد و با وی درد دل می‌نمود، گویی غلامرضا پیوسته به خانه و آغوش مادر سر می‌زد.  

شهادت:

غلامرضا رزمنده‌ای شجاع بود و در جبهه‌ها در واحد تبلیغات فعالیت می‌کرد. در یکی از اعزام‌هایش به میدان نبرد حق علیه باطل، در منطقه عملیاتی ماووت عراق، به درجه رفیع شهادت نائل آمد. پیکر پاکش تا چند روز پس از شهادت به شهر نرسید، اما با پیگیری‌های فراوان و تماس با ستادهای معراج‌الشهدا در مناطق مختلف و هماهنگی با بهداری لشکر، سرانجام در معراج‌الشهدای کرمانشاه یافت شد. کربلایی احمد چراغی، مسئول وقت تعاون سپاه مسجدسلیمان، با آمبولانس به انتقال پیکر مطهرش اقدام کرد و پس از ورود به شهر، تشییعی باشکوه برگزار شد. او در بهشت شهدای کلگه به خاک سپرده شد.  

ایستاده از راست :شهید مهرداد گله داری، فرامرز شیری پور، شهید غلامرضا کریمی
نشسته: شهید یوسف منصوری
قبلا از عملیات فاو

خبر شهادت و خاکسپاری:

به یاد دارم که به همراه حاج‌آقای حیدری، جهانگیر شهبازی، برادرم حاج آرش و چند تن از مسئولان بنیاد شهید و برادران سپاه، به منزلشان رفتیم تا خبر شهادت غلامرضا را به خانواده بدهیم. چند دقیقه که نشستیم، اضطراب عجیبی خانواده را فرا گرفت. پدرش بی‌قرار بود و پیاده‌روی می‌کرد، به پشت دستش می‌زد و می‌پرسید: «صادق، این‌ها برای چه آمده‌اند؟ چه خبر شده؟!» سپس مسئولان بنیاد و حاج‌آقای حیدری خبر شهادت این عزیز را به آنان دادند.  

پس از تشییع پیکر مطهرش در شهر، او در قطعه شهدای فتح‌الفتوح کلگه آرام گرفت. مراسم خاکسپاری و ساخت مزارش داستانی شنیدنی دارد که در این مجال نمی‌گنجد.  

یادش گرامی و راهش پررهرو باد.

صادق یزدی 

کارشناس ارشد مدیریت آموزشی

۲۷ تیرماه ۱۴۰۴