استاد محمد بهمنبیگی از میراثداران نشر ادب و دانش ایران زمین از بزرگان استان نخبهپرور شیراز است که تمام دوران حیات پر برکتش مصروف تامین زمینۀ آموزش برای دانشآموزان عزیز و محروم عشایری در تمام مقاطع بود. تلاشهای وی برای ایجاد دبیرستان عشایری به منظور جلوگیری از هدر رفتن استعداد سرشار عشایر غیوری که از مقطع ابتدایی گذر کرده بودند، قابل ستایش و تقدیر است.
نخستین اقدام ارزشمند این استاد بزرگ، پذیرش هفت نفر از دانشآموزان مستعد در سال ۱۳۴۳ بود که نهتنها هزینۀ تحصیلشان را برعهده داشت؛ بلکه یکی از اتاقهای خانۀ خود را نیز به آنان اختصاص داد تا از نزدیک رشد تحصیلیشان را زیر نظر داشته باشد.
تلاشهای این معلم تمامساحتی بعد از گذر از فرازوفرودهای فراوان بالاخره با همکارای حاج آقا شمس آیتاللهی که از روحانیون با نفوذ و خوشنام شیراز بود و با کمکخیرین در اهدا زمین و ساخت آن، تحقق یافت و نهایتاً دبیرستان عشایری شهید بهشتی تاسیس شد.
این دبیرستان در گذر سالها توانست ظرفیت بالقوۀ خیلی از دانشآموزان را بالفعل کرده و زمینه تحصیل آنان را در رشتههای مختلف دانشگاهی فراهم کند.
در این مدرسه علاوه بر آموزش، موضوع پرورش و تربیت در چارچوب گفتمام انقلاب اسلامی و بر مبنای هویت ایرانی اسلامی نیز مورد تأکید قرار داشت تا در نهایت افرادی متخصص و متعهد را به عنوان ارزشمندترین سرمایه اجتماعی، به انقلاب اسلامی تقدیم کند که دوران دفاع مقدس تبلور هویت ملی و دینی آنان شد.
با تحمیل جنگ بر ایران، دانشآموزان غیور این دبیرستان همپای همۀ ملت عزیز با همان سبقۀ عشایری که سرشار از غیرت و میهندوستی و آزادگی است، ندای امام خمینی (ره) را بیجواب نگذاشتند و خواستند در آوردگاهی دیگر و در میدان تعلیم و جهادی بزرگتر، باز هم مثل همیشه خود را به اثبات برسانند.
این غیور مردان تاریخ معاصر ایران در کنار تحصیل، در قالب گروههای مختلفی از جمله بسیجی عازم نبرد حق علیه باطل شدند و در کلاس درسی دیگر روحیۀ تمامساحتی خود را به رخ جهانیان کشیدند؛ آنگونه که این مکتب علم و آگاهی، ۹۲ شهید جاویدان را به مام میهن هدیه کرد که تمثال این جوانمردان عزیز زینتبخش ساختمان آموزشی است.
لازم به ذکر است، این دبیرستان از منظر آمار شهدای ۸ سال دفاع مقدس رتبۀ نخست کشوری را در میان سایر دبیرستانهای کشور دارد.
آری اگر معلمی را عشق بنامی و با عقل و خرد بیامیزی، با خلق تربیت تمامساحتی آثار ماندگارش آنچنان میشود که میتوان تا سالها از آن یاد کرد.
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰